Rozdział 7 2/2

- Przepraszam.... - mruknęłam i musnęłam ustami jego policzek.
- Tylko tyle? - zapytał i uniósł jedną brew do góry 
- Ehem - pokiwałam głową. Wstałam i udałam się w stronę szafy. Za oknem świeciło słońce więc postanowiłam ubrać to, więc udałam się do łazienki i zaczęłam się przebierać. Zrobiłam delikatny makijaż, związałam włosy w koka i spojrzałam w lustro. Przez moją głowę zaczęło przebiegać tysiące myśli, wspomnień, a ja nie potrafiłam sobie z nimi poradzić. Usiadłam pod ścianą na przeciwko umywalki i ukryłam twarz w dłoniach.

Wspomnienie...
- Na zawsze - powiedział i przytulił mnie do siebie i po chwili poczułam jak coś zawisa na mojej na mojej ręce . Odsunęłam się od niego delikatnie i wzięłam do ręki małe serduszko,które przed chwilą zawiesił mi Seweryn. Odwróciłam ją i zobaczyłam że ozdobnymi literami wygrawerowane jest Seweryn - Spójrz - szepnął i pokazał mi swoją rękę, chwyciłam ją i zobaczyłam na niej swoje imię. Na mojej twarzy zagościł ogromny uśmiech.  Przytuliłam się do niego po raz kolejny, jest najlepszym przyjacielem jakiego można sobie wymarzyć...
- Dziękuję - szepnęłam i z moich oczu popłynęła samotna łza
- Ej.. Mała nie płacz- powiedział i otarł kciukiem moją łzę. - Bo ja też będę - powiedział, a ja zaśmiałam się na jego słowa. 
- Kocham Cię - szepnęłam i znowu znalazłam się w jego ramionach, zawsze mówiliśmy to do siebie w sensie jako brat - siostra, jednak dla mnie ma to już zupełnie inne znaczenie.
-Ja Ciebie też- szepnął...
                                                                                                                                                                                       Koniec xoxo
Po moich policzkach popłynęły łzy, tak bardzo chciałabym wrócić do tamtych czasów gdy nie było tyle zmartwień, wszystkiego...
- Mała...  -usłyszałam szept wypowiedzianego słowa i po chwili znalazłam się w czyiś ramionach, a właściwie nie czyiś tylko Seweryna - Nie płacz - przytulił mnie mocniej do siebie, a po chwili odsunął sie delikatnie i otarł moje łzy
- Ja tak nie mogę-  szepnęłam - Ja muszę wrócić do domu - powiedziałam nagle i z moich oczu wydostały się kolejne łzy
- Ale jak? Co ty mówisz? Stało się coś?  -zapytał przerażony
- Nie... Tak... Nie - szepnęłam- Po prostu muszę wrócić - wstałam z podłogi, wyjęłam walizkę z szafy i zaczęłam do niej na ślepo wrzucać ubrania
- Michalina! - krzyknął a ja spojrzałam w jego stronę - Dlaczego?  - szepnął a jego oczy zapełniły sie łzami
- Ja muszę... - szepnęłam i kontynuowałam wrzucanie ubrań do walizki
- Nie - powiedział i zaczął wszystko wrzucać z powrotem do szafy - Jak mi powiesz dla czego to pojedziesz - powiedział, ale to nic nie dało ciągle wrzucałam ubrania, a on je wyciągał - Czy możesz to do cholery jasnej zostawić i ze mną porozmawiać!?  - krzyknął tak że pewnie usłyszeli nas ci co siedzą na dole, ale jakoś się tym nie przejęłam
- Co chcesz wiedzieć? - zapytałam spokojnie i usiadłam na łóżku. 
- Dlaczego tak nagle zdecydowałaś się wyjechać
- Muszę - szepnęłam
- Pozwól mi jechać z tobą - szepnął, a ja spojrzałam na niego z przerażeniem
- Nie - powiedziałam i wróciłam do pakowania
- Nie pozwolę, nie teraz, nie dzisiaj, nie jutro - szepnął - Nigdy! - krzyknął a z jego oczu popłynęły łzy - Wiem że popełniłem mnóstwo błędów! Wiem że Cię zostawiłem bez pożegnania. Wiem że jestem idiotą! Ale pozwól mi to naprawić - szepnął i padł na kolana zaraz obok mnie - Pozwól mi naprawić - szepnął i musnął swoimi ustami moje.
- J...ja....- szepnęłam i znowu się rozpłakałam
- Nie zostawiaj mnie - szepnął i przytulił  mnie
- Nie zostawię - szepnęłam i wtuliłam się w niego.





Ehh... Nie no nie moge.. część krótka...niestety, ale postaram się rozdział 8 zrobic dłuższy :D 
Niby mam ferie, a ten czas leci tak szybko że na nic nie mam czasu... 
Kiedy macie ferie? :D Mi został ostatni tydzień :'( 

Hahah złota zasada :D

Czytasz=Komentujesz